CLASH: Jihad vs. McWorld. Recenzja gry od wydawnictwa PHALANX.

Tytuł: CLASH: Jihad vs. McWorld

Wydawca: PHALANX

Rok wydania: 2012

Liczba graczy: 2

Czas gry: 15 minut

Język: polski, angielski, niemiecki, francuski
Sprawdź aktualną cenę gry tutaj - click

CLASH: Jihad vs. McWorld to gra stworzona z myślą o dwóch graczach. Została wydana przez wydawnictwo PHALANX, które udostępniło Nam egzemplarz do recenzji. Ostatnie cztery dni drużyna for2players w składzie Ja i Mąż miała okazję zagrać w wiele gier planszowych i nie obyło się bez tego tytułu. Gra CLASH: Jihad vs. McWorld stanowiła filer pomiędzy innymi grami i wydaje mi się, że w ten sposób należy traktować tą pozycję.

„CLASH: Jihad vs. McWorld to gra o wolności wyboru i jego konsekwencjach.” Taki opis gry znajdziecie w instrukcji. Jednakże według mnie jest to tylko klimat wciśnięty na siłę. Gra jest strategiczna i abstrakcyjna. Naprzemiennie wykładamy kafelki i używamy ich specjalnych zdolności. Przypomina mi to opis akcji w Roju. Tomasz porównuje CLASH: Jihad vs. McWorld do Neuroshimy Hex! dla początkujących. Potwierdza się tym samym to, co napisałam wyżej: strategia i abstrakcja. Dodatkowo autorzy gry nie wspominają nic, że CLASH: Jihad vs. McWorld  jest odwzorowana na japońskiej grze RRR (Regality vs. Religion: Revolution). Jest to dla mnie niezrozumiałe.

W niewielkim pudełku znajdziecie kartonową planszę. Nie mam żadnych zastrzeżeń do jej wykonania: rozkłada się prawidłowo, nie trzeba jej przyduszać przed każdą rozgrywkę, aby leżała prosto i spełnia swoją funkcję. Ponadto otrzymujemy fioletowy kafelek startowy, siedem dla gracza niebieskiego (McWorld), siedem dla zielonego (Jihad) oraz siedemnaście kafli neutralnych. Wykonanie kafelków jest dobre: są grube, duże i czytelne. Gra nie przypadła mi do gustu pod względem artystycznym. Przemysław Wolny miał połączyć humor z groteską i realizmem. Zastosował specyficzną kreskę. Z całą pewnością jest to niecodzienne zastosowanie sztuki w grach planszowych, ale mnie rysunki nie zachwycają.

Rozgrywka jest bardzo prosta, banalna wręcz. Rozkładamy planszę, jeden z graczy bierze kafle niebieskie, drugi zielone. Każda ze stron ma kafle z tymi samymi mocami, więc kładziemy je odkryte przed sobą. Kafle neutralne tasujemy i kładziemy obok planszy. Dają nam one dodatkowe, unikalne efekty. Spośród stosu kafli neutralnych losujemy pięć i rozkładamy odkryte obok planszy, pozostałe odkładamy do pudełka. Losowo wybieramy gracza rozpoczynającego, który rozpocznie grę od zagrania kafla fioletowego. Umieszcza go na jednym z dziewięciu pól planszy szpiclem skierowanym ku przeciwnikowi, czyli podstawą do siebie. Oznacza to, że kafel będzie popierał gracza, który go zagrał. Kwestia prawidłowego zagrywania kafli nie jest wyjaśniona w instrukcji. Musieliśmy poszperać w sieci i to już przy pierwszej turze rozgrywki. Okazało się, że nie można zagrywać kafla tak, aby popierał automatycznie przeciwnika. Zawsze trzeba zagrać szpiclem ku przeciwnikowi. 

Po zagraniu startowego kafla przez pierwszego gracza turę zaczyna gracz drugi. Może on zagrać kafel ze swojej puli albo wziąć jeden z puli neutralnych. Pamiętajcie, że kafelki podstawowe obu graczy mają te same zdolności – tak jakby obaj dysponowali jednakową talią kart. W związku z tym istotą gry jest dobre wykorzystanie dostępnych kafli neutralnych. Wybrany kafel gracz zagrywa na niezajęte pole na planszy i wprowadza jego efekt natychmiastowy. Następnie w ten sam sposób działa drugi gracz. Rozgrywka toczy się do momentu, w którym wszystkie pola na planszy zostaną zapełnione i wprowadzony został ostatni efekt kafla. Wtedy sprawdzamy, którego z graczy popiera więcej kafli i ten gracz zostaje ogłoszony zwycięzcą. Gra również kończy się, gry jednemu z graczy skończą się kafle i nie będzie kafli neutralnych. Wtedy gracz, który nie ma co dołożyć na plansze automatycznie przegrywa. Autorzy gry zalecają granie do dwóch zwycięstw. Wykorzystane kafle neutralne są odrzucane i losowane są nowe z kafli, które nie brały udziału w poprzednich rozgrywkach.

Jeszcze w skrócie opisze Wam, jakie są specjalne efekty kafli. Przede wszystkim kafle mają ograniczony obszar działania. Niektóre wpływają tylko na jedną kartę, niektóre działają po skosie, niektóre na wprost. Zdarzają się karty, które obejmują swoim działaniem wszystkie kafle wokół po skosie, albo przód, tył, bok lewy i bok prawy. Po drugie karty mają działanie natychmiastowe albo stałe. Efekty działania kafli są zróżnicowane. Możemy niszczyć kafle drugiego gracza, zmieniać poparcie, odrzucać natychmiast kafle przeciwnika, powtarzać efekty innych kafli. Są też kafle, które chronią same siebie przed efektami innych kafli. W puli kart neutralnych jest też kafel, który pozwala zdjąć z planszy kafel przeciwnika i zabrać je do swojej puli. Efektów jest wiele i możliwości też. Symbole na kartach są czytelne i bardzo łatwe do zapamiętania. Utwierdziło mnie to w przekonaniu, że gra jest banalnie prosta.

Z całą pewnością gra jest pozbawiona klimatu. Do niepoprawności politycznej się nie odniosę, bo tematyka jest wciśnięta na siłę i w grze w ogóle nie wyczuwalna. Dla nas jest to z całą pewnością gra za prosta. Ma ona jednak kilka plusów. Na pewno sprawdzi się w podróży, bo jest mała i lekka. Zmieści się w samolocie i turbulencje nie zaszkodzą  (o podróży pociągiem się nie wypowiem, bo nim nie jeżdżę). Nie polecam jednak zabierania jej do krajów muzułmańskich ze względu na otoczkę graficzną. Ponadto gra jest solidnie wykonana. Sprawdzi się zapewne wśród graczy mniej zaawansowanych i to im polecam tą pozycję.

Sylwia.

Ocena zbiorcza według naszej skali:

I.	Klimat	1/6
II.	Losowość	6/6
III.	Błędy w grze	5/6
IV.	Złożoność	6/6
V.	Interakcja	6/6
VI.	Wykonanie	5/6
VII.	Cena	5/6
VIII.	Czas rozgrywki w dwie osoby	6/6
IX	Ocena gry	3/6

Końcowa nota:  4.77/6

Grę udostępniło wydawnictwo: 

Bardzo serdecznie dziękujemy!